Overig

“Hou dan op z’n minst rekening met de mentale belasting van het zorgpersoneel,” draagt mijn vrouw mij op, altijd bezorgd dat ik een lading negatieve reacties krijg op mijn blogs.

Als bewijs van haar stelling haalt zij het interview erbij dat de Volkskrant had met hoogleraar en intensivist Diederik Gommers en zijn dochter. Zegt de laatste over haar vader. ‘Soms was je kortaf en sliep je een nacht niet. Mama waarschuwde ons dan en zei: er ligt een jong meisje op de ic, hij voelt zich verantwoordelijk.’

Ik voel met Gommers mee, maar ben niet overtuigd.

Heel veel mensen liggen wakker vanwege hun werk en de verantwoordelijkheden die zij in hun positie dragen. Nee, dan gaat het niet over leven en dood, maar over vraagstukken waarvan het controleerbare effect van beslissingen, veel verder weg ligt dan dat van een arts.

Met andere woorden, het betreffen besluiten die met veel grotere onzekerheidsmarges moeten worden genomen dan die van een willekeurige dokter. Bovendien hebben die besluiten consequenties voor veel meer medewerkers dan een enkel individu. Een fusie bijvoorbeeld, het inkrimpen de productie of het uitbesteden van de fabricage aan een lagelonenland. Geloof mij, daar slaapt niet alleen de directeur slechter van.

Ik ga het niet bagatelliseren hoor, maar het woord ‘slechtnieuwsgesprek’ is in het bedrijfsleven uitgevonden, niet toen code zwart werd geïntroduceerd.

Weet men in de Zorg eigenlijk wel wat zwaar werk is? De godganse dag in een bedompte, met tabaksplanten vol gepropte kantoortuin doorbrengen, waar de luxaflex door een overgevoelige sensor steeds maar weer op en neer beweegt. Dat is zwaar werk.

Zwaar werk is weten dat wanneer je trek in koffie hebt, je ook voor 16 anderen koffie moet halen en je met je traytje achteraan aansluit in een rij collega’s die met dezelfde opdracht eropuit zijn gestuurd.

Weet je wat helemaal zwaar werk is? Het bureau delen met een vrouw die elke verkeerde toetsaanslag van een zucht en commentaar voorziet, die te hard en te lang telefoneert of uitgebreid verhaalt over haar o zo ondeugende kinderen. Of, minimaal zo erg, met een zacht ei die niet uitvertelt raakt over zijn verzameling modelvliegtuigjes. En zijn trein die hij op zolder door een door hemzelf aangelegd landschap stuurt. Spannnnnnund.

Als mentale inspanning de zwaarte van het beroep bepaalt, mogen de maatschappelijk werker, psycholoog en psychiater hun beide handen op gaan houden. Naar hen gaat dan het meeste geld. Of was dit nou net het aspect dat zij zo aantrekkelijk vonden aan hun baan?

Kortom, mentale inspanningen zijn onderdeel van het werk. Wie volleerd wil zijn maakt zich ook de vaardigheden eigen om ermee om te gaan. Ga het leuk vinden is mijn devies, het liefst nog een verrijking van je job. Train jezelf erin als je je onzeker voelt of kijk bij anderen de kunst af hoe zij het doen. Kies desnoods een ander specialisme als je minder met emoties wil worden geconfronteerd. Doe wat, maar apart er voor betalen is niet de weg om zorgmedewerkers voor hun werk te compenseren. Maar wat dan wel?

Vrijdag het slot.

Werk ze,

Rolf Baarda

Dit wil zeggen dat we eerst een stap terug doen, om er daarna een vooruit te kunnen zetten. Ik verklaar mij nader.

De stap terug is naar de aloude schaaltrede. Vroeger waren alle schalen opgebouwd uit treden. Soms acht, 10 of 12 als een onderneming het overzichtelijk wilde houden, soms uit meer dan 20 als men zijn medewerkers hun hele werkzame leven lang een stapje omhoog wilden laten maken.

Hoe dan ook, zo’n schaal bestond bijna altijd uit een salarisverhoging van twee procent en liep zo door tot het einde van de schaal. We noemen dit type salarisstructuren ‘gesloten systemen’.

Daarna kwamen de ‘open system’. Daarin waren de schaaltreden verdwenen en kregen medewerkers een jaarlijkse salarisverhoging die afhankelijk was van de beoordeling. Zo scoorde een bijna goed bijvoorbeeld slechts één procent en een ‘goed’ drie of meer.

Nu wil men daar weer vanaf. Logisch, want het beoordelen met directe salarisconsequenties werd ervaren als zo’n beetje het vervelendste moment van het jaar. Zeker niet motiverend, slecht voor de samenwerking en slecht voor het vertrouwen in de leidinggevende. Als die laatste überhaupt nog in functie was.

Ook de wetenschap is er al lang over uit dat beoordelen te subjectief is: dat de beoordelaar meer zichzelf en zijn eigen kwaliteiten en tekortkomingen projecteert op de beoordeelde, dan objectief zijn oordeel formuleert.

Precies daarom zijn de meeste van onze klanten weer terug naar voorheen. Vaste salarisverhogingen van twee procent. Prima wat ons betreft.

Maar, zeggen wij er bij, als er niet meer beoordeeld wordt, moet er wel wat voor in de plaats komen. Dat is het gesprek over professional development en plezier in het werk. Zo kijkt men niet langer terug naar wat is geweest, maar vooruit naar dat wat komen gaat.

Hopelijk is dat een vaccin, maar dat is natuurlijk een heel ander onderwerp.

Werk ze,

Rolf Baarda

Het Familiediner van EO coryfee Bert van Leeuwen gemist? Geen nood, ik heb voor je gekeken en beoordeel het programma met 1 ster. Ik leg uit waarom.

In het Familiediner vraagt Bert mensen hun al tijden voortslepende ruzie bij te leggen met een eens zeer geliefd familielid. Niet zomaar willekeurige mensen bij jou en mij uit de straat, maar mensen die wij neigen te typeren als ‘eenvoudig’.

Dat zijn over het algemeen medewerkers die Team Baarda in het rollenmodel duidt als Vak- of Hulpkracht.

Dus met een cognitief vermogen dat niet toestaat om in nieuwe, onverwachte situaties adequate beslissingen te nemen.

Ik zal maar zeggen van het niveau van de moeder die niet optreedt als haar nieuwe vriend haar homoseksuele zoon uitscheldt voor vuile flikker en vervolgens een jaar niet meer van zich laat horen, omdat zij – denk ik dan – geen raad weet met de door haar vriend geschapen situatie.

Zo mag heel Nederland er getuige van zijn hoe vrome Bert die ruzie met een gezamenlijk etentje probeert bij te leggen. Tevergeefs. Ook dat nog. Tranen trekkend.

Nobel van je Bert. Over de ruggen van deze cognitief beperkte mensen kijkcijfers scoren. Net als Man Bijt Hond dat doet, Jouw Vrouw Mijn Vrouw, Mijn Man is een Klusser en de Rijdende Rechter.

Bij dezen gaat Model Baarda direct op de post naar Hilversum. Opdat ze daar gepast respect gaan opbrengen voor hen die niet beseffen dat zij nu ernstig worden misbruikt.

Kan wetgeving daar niet iets aan doen?

Werk ze,

Rolf Baarda

‘Goede morgen, met de ABNAMRO, wat kan ik voor u doen?’

‘Ik zou graag een nieuw rekening openen voor Baarda Software BV.’

‘Geen probleem. Dan plan ik u in op 27 juli.’

‘Maar mevrouw, mijn team zit te springen om een nieuw rekeningnummer. Kan het niet iets sneller?’

‘Nee sorry meneer, 27 juli, niet eerder.’

‘Ook niet als u een beetje schuift en prioriteert? Het is echt belangrijk!’

‘Nee meneer, zo werkt dit helaas niet.’

‘Ook niet als ik nu genoodzaakt ben om bij een andere bank een rekening te openen, omdat ik toch echt eerder over een rekeningnummer moet beschikken?’

‘Ik begrijp het en vind het ook heel sneu voor u, maar er is niets dat ik voor u kan doen.’

‘Mevrouw, ik neem u persoonlijk niets kwalijk. Maar beeldt u zich in dat uw hoogste baas hoort dat een klant met een nieuwe, snel groter wordende onderneming naar een andere bank stapt, omdat hij niet eerder dan 27 juli geholpen kan worden. Wat zou hij daar dan van vinden?’

‘Ik ben blij dat u mij niets kwalijk neemt. Wat mijn hoogste baas ervan denkt doet er in dit geval niet toe. Ik kan u niet eerder inplannen dan 27 juli.’

Zucht.

Zonet een nieuwe rekening geopend. Bij de ING.

Alle respect voor Vakkrachten. Maar niet voor hen die daarmee de klantenservice bemensen.

Goedkoop is duurkoop ook in het beloningsbeleid.

Bepaal eerst wat je klanten verwachten van jouw mensen en stem daar hun loon op af.

Voortaan in die volgorde graag, ABNAMRO!

Werk ze,

Rolf Baarda